Het "saaie" Noorden en het is echt nergens vlak fietsen

De tenten gingen gisteravond dicht. Vreemde geluiden om ons heen. Het waren geen uilen in het bos. Maar wat dan wel? Leek het op apen geluiden, dacht Henny. Nou onwaarschijnlijk want Paul lag ook in zijn slaapzak. Waren het vleermuizen dacht Paul. Het waren wat hoge fluittonen. We zullen het niet echt te weten komen want we zijn weer op pad. In ieder geval hebben we lekker geslapen. 
Na een beetje klimmen en wat afdalen drinken we in Les Etangs bij Cafe du Retour een lekker bakkie koffie. Op zijn Franse slag want er is geen variatie. Gewoon zwart bakkie met of zonder melk erin. We doen de naam van het café geen eer aan want we gaan nog veel verder en echt nog niet retour. 
In Les Etangs valt ons oog voor het eerst op een sticker van De Groene Weg. Hoe vreemd, de sticker is blauw van kleur. 
We lunchen in Arriance. Onze eerste lunch van de dag, blijkt later. Een klein broodje. Het is bij de burgemeester voor de deur. Het is warm dus we gaan toch maar snel op  pad. 
Dan door naar het plaatsje Lucy, deze plaats is niet bekend vanwege een speciale relatie met Lucy Ball (een oude actrice) maar vanwege het Madonna beeld dat heel mooi in de akkers staat. 
Als we vandaag om ons heen kijken wordt er volop op het land gewerkt aan de oogst. Waren de akkers de afgelopen dagen nog vol in groei en bloei, hier wordt volop geoogst. Komt het omdat we toch al iets zuidelijker komen en de gewassen meer zon gehad hebben? 
De regio heeft een grote landbouwachtige uitstraling, echt "De graanschuur van Frankrijk", met alle akkers met maïs, tarwe en andere granen. Er wordt hard gewerkt dat zie je en toch ogen de plaatsjes "leeg" en "uitgeblust"; het "dorre Noordelijke deel van Frankrijk" de Lorraine streek. 
Vandaag hebben we het best vaak over het routeboekje. Er staan vele heuvels en klimmetjes in beschreven. Maar tussen alles wat beschreven staat treffen wij best nog veel andere klimmetjes (en gelukkig dus ook afdalingen) aan. Je kan natuurlijk ook niet alles beschrijven in het route boekje. De zinsnede in het route boek dat Frankrijk nergens vlak is beginnen we steeds beter te begrijpen. Het blijft klimmen en dalen; continue. 
De tweede lunch doen we in Château-Bréhain. Nee, niet Château-Briand, wat ons overigens best zou smaken. We staan in de schaduw ons broodje te eten want het is echt warm. Dan gaat opeens een deur open en horen we een stem. Mevrouw Edith Courte roept ons en vraagt of we vers water willen. Ja dat willen we heel graag. Ze geeft ons water met citroen, wat fruit en veel liefdevolle woorden. We zijn heel blij met deze extra aandacht. 
Vandaag en ook de afgelopen dagen leren we de les die veel fietsers al eerder hebben opgedaan. Zorg altijd dat je tijdig de flessen vult en doe op tijd je boodschappen. Een maaltijd extra in de tassen is geen overbodige luxe. Vaak blijkt dat je de winkel niet tegenkomt waar je dat het liefste zou hebben. 
We landen uiteindelijk op de camping in Vic-sur-Seille. Een combi van camping en dagrecreatie ; we hebben heerlijk de ruimte. Ook vanavond vertrouwen we ons weer toe aan de zorgzame Henny die altijd wel zorgt voor een "lekkere hap" die de magen heerlijk van nieuwe energie voorziet. En het resultaat mocht er weer zijn. Heerlijk met elkaar gegeten. 
En nu nog even "genieten" van een knettergekke Franse feestavond op de camping, we zijn benieuwd.