Paarden en een Bio-Koe

Saignelégier is de eerste grotere plaats waar we vandaag doorheen fietsen. We zitten midden in de paardenwereld. Overal boerderijen, maneges, paardentrailers, mensen met rijlaarzen aan en nog veel meer. Onderweg is het verder ook goed te zien aan alle paarden die overal in de weides staan. Veelal ook met koeien samen. Blijkbaar verdragen deze elkaar goed als ze in dezelfde tuin staan.

In Saingelégier is het helemaal druk. Waarschijnlijk komt het ook door een (aanstaand) nationaal concours. De stad lijkt in rep en roer met alle voorbereidingen. Zelfs op de rotonde treffen we paarden aan. 

De stad weer uit zitten we weer heerlijk in het groen van de Jura. Ook vandaag weer is het zonnetje meer dan aanwezig. Op een van de weides zien we iets bijzonders. Heb zelf al nooit precies geweten wat een Bio-Koe is. Maar nu hebben we er een gezien. Zie ook de foto. Een Bio-Koe is blijkbaar een soort van zelf voorzienende koe en daarmee goed voor het milieu. In de praktijk heeft de koe dus een eigen aanhanger om zijn eigen geproduceerde “mest” ook direct economisch verantwoord op te ruimen. 

Als de koe weer uit beeld is, we zien er overigens maar een van dit soort, krijgen we wat mooie vergezichten bij Le Brais.

Dan wordt het tijd voor de klim van de dag. Even 400 hoogtemeters onder de wielen doorschuiven. Als we dit gedaan hebben is het meteen tijd voor de lunch op uitzichtpunt Col de la Croix.

Na een berg volgt altijd een afdaling. Met snelheden zo rond de 50 gaan we weer rap naar beneden. Tijd voor een volgend klimmetje die ons in Frankrijk brengt. De grens over en hup in de Alsace. Geen druiven en wijn hier te zien, alleen maar brandnetels. Bij gebrek aan keuzes (gezien de onderlinge afstanden) landen we hier op de camping in Lucelle. Er was geen winkel te vinden onderweg, ook geen informatie over de camping dus een verrassing. Is er een klein winkeltje? Is er morgenochtend misschien brood? Nou kort gezegd “nee”. De camping bestaat al 60 jaar, de huidige eigenaar heeft hem geërfd van zijn ouders maar lijkt er niet zoveel mee te hebben. De lokale seizoensgasten mogen blijven, de passanten (meestal fietsers) zijn ook welkom. De eisen zijn vaak niet groot die zij stellen, zo zegt de eigenaar.

De eisen misschien niet maar het “ik heb trek gevoel” was wel groot. Alle tassen maar eens omgekeerd om te zien wat onze restanten waren. En dan is er ook nog die lieve oude vrouwelijke campinggast die ons wat tomaten, een uitje, een komkommer en een yoghurt aanreikt. Al met al wordt het geen wondermaal maar zijn de buikjes weer aardig gerustgesteld. Voordeel op een camping als deze is natuurlijk een zee van ruimte. En ook hier de paarden in de wei die zich heerlijk laten uitlichten door de regenboog.