Booteigenaar zijn is ook niet altijd makkelijk

We verlaten “Clos de Wiegerinck” (ons eigen domein) met pijn in het hart. Hahaha, dat valt wel mee. Het is niet een camping die we zouden aanbevelen. We pakken de route bij het kanaal weer op. Blijven verbaasd hoe de grootste schepen moeten manoeuvreren in de sluizen maar ook tijdens het passeren. We hebben het niet gezien. Maar bij twee schepen, die vast lagen aan elkaar, zien we al dat er weinig ruimte overblijft. Dat beetje extra ruimte heb je toch nodig bij het varen.

Na een uurtje pakken we  “Koffie bij de boerin”. Deze blijkt zelfs een paar kampeerplekken te hebben en een winkel. Pfff, hadden we dat eerder geweten waren we gisteren nog iets doorgefietst. 

Sommige booteigenaren hebben het maar moeilijk. Deze booteigenaar (zie foto) moet zelfs ook aan boord het water schoon houden.

Kasteel Châteauneuf (niet te verwarren met de lekkere wijnen uit Châteauneuf du Pape) ligt prachtig op de hellingen die vele kleuren bevat. Wat zal dat vroeger toch prestigieus wonen geweest zijn. Of was het toch de veiligheid die men bovenop de heuvel met uitzicht zocht?

Voor de tweede keer deze reis zien we het kanaal weer ondergronds wegduiken om na 3,333 kilometer weer bovengronds te komen. Deze tunnel was klaar in 1832. De trekpaarden gingen over de berg en de boten op handkracht (wat wel een dag kon duren) door het kanaal. In 1867 kwam er een sleepboot op stoom en in 1893 een elektrische! Toen ging het pas echt efficiënt.

Als we in Venarey-les-Laumes zijn pakken we de lokale festiviteiten mee op de drukke markt. De kraampjes laten we links liggen en storten ons vol op de champagne. 

In deze plaats vinden we ook de camping. Met een lekker zonnetje genieten we en bezinnen we ons nu al op de laatste fietsdag van morgen.